Blog gesloten

Dit blog is inmiddels gesloten. Mission accomplished, eigenlijk. Ik kwam hier om mijn gewenste reis naar auteurschap op te pennen, en hoewel dit een zeer incompleet kroniek is geworden, ben ik inmiddels wel een 'echte' schrijver. Wie weet dat ik dit blog ooit nog eens onder de stofdekens vandaan trek om er nieuw leven in te blazen. Voor nu gaat er echter een slotje op :)

Meer informatie over mij en mijn boeken (De stem van de zee, De roep van Avalon, De komst van de koning en Half Face) kun je hier vinden:

Mara Li op Facebook

Mijn uitgever DVP

Mijn website

Veranderingen

Deze blog heeft een tijd stil gelegen, maar de persoon erachter zeker niet! Sinds ik mijn Engelse roman Black Face, White Face op smashwords heb gezet, is er het één en ander gebeurd. Dankzij de hulp en inzet van een medeschrijfster is het boek nu als ebook beschikbaar op (o.a) Amazon! Ook staat hij inmiddels op Goodreads, waar ook al twee positieve recensies zijn binnengekomen. Als ik me bedenk dat ik dit verhaal voornamelijk ben gaan schrijven omdat ik tijdens Nanowrimo even iets anders wilde dan Eiland in de Mist, ga ik hier extra van glimlachen!

Black Face, White Face gaat over Juliet, die ontvoerd wordt door een crimineel die bekend staat als "the Half-Face". Hij neemt haar mee op een barre tocht door het steppeland van Mongolië, op zoek naar een sjamaan die de zwarte geest kan uitbannen die hem volgens zijn eigen zeggen plaagt. Maar heeft hij gelijk?

Om mijn internetpresentie overzichtelijk te houden, heb ik een auteurspagina gemaakt, waarop mijn boeken te vinden zijn. Tevens is er een Engelstalige blog en – jawel, ik doe nu ook mee – een Twitter om u van alle recente updates te voorzien. Overzicht is nu eenmaal handig! Neem een kijkje op: http://teawriter.webs.com

Tevens is mijn novelle De Rode Boodschapper als winnaar uit de bus gekomen bij de Dystopia Schrijfwedstrijd van young-adults.nl. De afgelopen dagen heb ik hard gewerkt aan het redigeren hiervan. Wanneer de bundel verschijnt is nog onduidelijk, hopelijk gauw! Zodra hier meer over bekend is, zal ik het uiteraard posten.

Yde

Ida en Tom verstoppen zich dagenlang in een tent op de Drentse heide. Daar vertellen ze elkaar het verhaal van IJda, het geheimzinnige Meisje van Yde. Wat is er met haar gebeurd, en hoe verbindt een tweeduizend jaar oude geschiedenis zich met hun eigen leven?

Lees de hele novelle gratis op Smashwords! Klik hier.

Schrijfgroep De Theeschrijvers

Schrijven en vertellen

Onlangs heb ik de kans gekregen om voor het eerst echt een verhaal te vertellen. Niet om het voor te lezen, echt uit het hoofd, lichaamstaal en al. De eerste keer was op mijn stage, als afscheid bij de laatste viering. Daarvoor had ik het verhaal van Sint Christoffel gekozen, een christuslegende uit de dertiende eeuw. Ik heb nog nooit zo’n leuke viering gehad en na afloop kreeg ik een spontaan applaus :)

De tweede maal was op een college van de huidige minor die ik volg, GVO. Nooit geweten dat lesgeven op de basisschool zo ontzettend leuk en creatief kan zijn! Tijdens dit college kregen we de opdracht om in groepjes van twee  kort een grappige of verdrietige gebeurtenis aan elkaar te vertellen, die de ander vervolgens in de klas geheel overdreven moest vertellen. Dat was niet alleen erg grappig, maar ook een leuke ontdekking…Drie seconden voor mijn beurt was ik nog lichtelijk in paniek, want ik had geen flauw idee hoe ik het verhaal ging brengen. Tot ik begon te praten en het verhaal zich met allerlei nieuwe details zomaar ontvouwde. Dat liet me nadenken over het verschil tussen het schrijven van een verhaal en het vertellen ervan. Als ik schrijf, ben ik zorgvuldig bezig met het ritme van zinnen, het aantal bijvoeglijke naamwoorden, overgangen… Ik dicteer het verhaal veel meer. Maar als ik vertel, gebeurt het verhaal in het hier en nu. Zelfs als het niet mijn eigen bedenksel is, zoals de legende van Sint Christoffel, wordt het op dat moment tóch mijn verhaal; de personages worden van mij, hun woorden, hun gedachten, alles is heel indringend in het hier en nu aanwezig. Schrijvers zeggen vaak dat de personages of het verhaal een eigen leven lijkt te hebben; dat de dingen zich spontaan ontvouwen, zelfs als ze iets anders in hun hoofd hadden toen ze met het hoofdstuk begonnen. Dat gebeurt mij ook, maar de delete- of backspace-knop is toch ook snel gevonden als de eigenwijsheid van het verhaal uit de kluiten begint te wassen. Als ik daarentegen vertel, is het verhaal nog meer een organisch geheel. Zodra ik zég dat er bomen staan, dan blijven die bomen daar staan ook, en kan ik ze niet even veranderen in een kaal of bergachtig landschap.

Er is nog een groot voordeel voor wie een verhaal vertelt in plaats van voorleest (of schrijft): het contact met je toehoorders. De reacties direct op hun gezichten zien, en zo gelijk weten of ze wat verveeld raken, of dat ze geboeid zijn, of het grappig is of verdrietig…

Ik heb mezelf altijd als een verhalenverteller gezien, waarbij ik uiteraard de nadruk legde op het geschreven woord, hoewel ik nog altijd hoop om het eens via andere media te proberen, zoals een strip en misschien zelfs ooit als film, tv-serie of webserie. Maar nu ik heb ontdekt dat ik ook een beetje talent heb voor de moeder van het vertellen, het vertellen zoals dat begon in de oertijd: uit het hoofd, niet krampachtig, met het verhaal dat elke keer weer anders is...Nu voel ik me meer een verhalenverteller dan ooit tevoren... :)

Aan de toevallige reiziger die dit leest: heb jij wel eens een verhaal verteld? Welk verhaal was het en hoe vond je dat? :)